Tara is back
Door: Tanja
Blijf op de hoogte en volg Tara
21 Juli 2014 | Nepal, Dhulikhel
Namasté Nederland,
Vorig jaar heb ik tijdens mijn reis door Azië heel secuur een blog bijgehouden, bijna elke week soms vaker in de week heb ik daarin mijn reisavonturen met jullie gedeeld. Omdat ik schrijven erg leuk vind en het ook fijn vind om jullie op de hoogte te houden van mijn belevingen was ik dit deze keer ook van plan. Op 9 juli ben ik vertrokken uit Nederland naar Nepal, het is nu inmiddels ik denk 21 juli, een stuk later. Het regelmatig schrijven van een blog is dus helaas ditmaal niet gelukt.
Maar hier ik heb ik een rede voor, in het weeshuis in Dhulikhel waar we dit jaar zijn teruggekeerd hadden we een muis.
Nacht 1: we zijn moe van de vele activiteiten dus we vallen als een blok in slaap.
Nacht 2: Esther en ik vallen bijna in slaap. Plots wordt Esther wakker van een schelle gil, deze komt van Tara (de Nepalese naam van mij, Tanja). Tara valt bijna direct weer in slaap waarna Esther roept: 'Hallo, wat is er, ik schrik me dood?' Waarna Tara mompelend antwoord: 'oh volgens mij rende er een muis over mijn kussen richting de hoek van de kamer, maar misschien heb ik het wel gedroomd.' In de veronderstelling dat dit fenomeen alleen in een droom heeft plaatsgevonden proberen Esther en Tara de slaap weer te vatten. Kort hierna volgt een gil van Esther: 'Neeee, er is echt een muis, hij rende over mijn bed zo langs het lampje van de mosquito bestrijder.' Hierna volgt veel stress en angst bij beide dames, waarna ze besluiten samen in een bed dicht tegen elkaar, (zwetend van de warmte), met de TL lamp aan te slapen.
Nacht 3: Tara en Esther hebben een klamboe gekocht om zo te voorkomen dat de mogelijke muis hun bed kan betreden. Redelijk gerustgesteld kan ze na een leuke avond met de kindjes in bed liggen. Om even tot rust te komen van de drukke dag besluiten ze samen in Tara's bed nog een aflevering Gossip Girl te kijken. Ook hebben ze de stap gemaakt om met het hoofd naar de deur te liggen in plaats van het raam zodat ze de muis niet in de ogen hoeven te kijken bij het betreden van de kamer (de muis komt waarschijnlijk vanaf buiten). Tijdens deze aflevering van Gossipgirl voelt Tara opeens iets aan haar teen knagen. De dames besluiten voortaan hun voeten niet meer over de rand te houden.
Nacht 4: Tara en Esther voelen zich nog steeds redelijk veilig in hun nieuw gekochte klamboes en gaan slapen. Wel komt er veel gegil van de meisjeskamer waar die avond de muis zich kort heeft vertoont. De dames stoppen hun klamboe in onder het matras en gaan slapen. Na een paar minuten hoort Esther geschreeuw: 'Neeeeee, neeeee.' Terwijl ze het licht op Tara richt komt ze tot de ontdekking dat Tara haar blauwe klamboe naar beneden is gevallen en Tara als een mummie ingewikkelt in haar klamboe op haar bed ligt. De baas van het weeshuis, Lila, en oudste weeskind Simon komen de kamer binnen om de klamboe op te hangen. Wederom hebben de dames een redelijke nachtrust.
Dag 5: Tara en Esther hebben besloten de kamer eens een grote schoonmaakbeurt te geven omdat het nogal stoffig en onleefbaar is geworden. Met riete bezempjes en de stofzuiger die het jaar daarvoor is gegeven na de inzamelingsactie wordt de kamer grondig uitgemest. Tot hun grote schrik vinden ze heelveel muizenkeutels. En nee niet kleine maar hele grote. Vooral in de hoek bij de kapstok en bij het vroegere hoofdeinde van Tara, waar inmiddels elke nacht haar voeten liggen. Dit betekent dat de muis zich regelmatig op hun kamer bevindt.
Nacht 5: de hel nacht is aangebroken, na een geweldige avond gevuld met prachtige kinder lachjes om de film Jungle Book. Tara en Esther besluiten naar bed te gaan. Eerder die middag hadden ze een enorme zak bananen gekocht om aan de kindjes te geven. Omdat er bij het avondeten al mango was hadden ze deze zak nog even in hun kamer gelaten om later uit te delen. Wanneer ze de kamer binnenkomen ziet Tara meteen iets geks. Op haar kleren ligt iets vies. 'Esther wat is dat?' Al snel komen ze erachter dat iemand aan de banaantjes heeft gegeten. Hierop volgt een gil: 'Neeeee de muis is hier geweest.' Meteen springen ze op bed en komt er een leger aan weeskinderen de kamer binnen om ons te helpen. Totaal in paniek springen we op ons bed, gevuld met angst voor de muis. Wanneer ik, Tara op mijn bed sta en mijn ogen op de beruchte hoek bij mijn hoofdeinde richt volgt er een keiharde gil. De muis / rat kijkt me met dreigende ogen aan. Na mijn keiharde gil is het voor de rest van de mensen in de kamer wel duidelijk, de muis is in de kamer. Reena de 'moeder' van het weeshuis pakt een lege fles water en slaat met een paar klappen de muis bewusteloos, Esther en ik bevinden ons elk op ons eigen bed keihard gillend. De muis wordt doorgegeven aan Simon het oudste weeskind die hem aan de staart pakt en naar de gang vervoert, waar deze muis later wordt vermoord. In mijn grote angst waarbij ik me als een klein bolletje op mijn bed bevindt zie ik nog net in mijn ooghoek de muis die echt mega groot is weg gevoerd worden.
De rede waarom ik dit allemaal met jullie deel is omdat in de angst voor muizen en schaduwen op het plafond en het gegil en het leger aan weeskinderen in mijn kamer ik op mijn laptop ben gaan staan waardoor mijn scherm kapot is. Hierdoor ben ik niet in de mogelijkheid geweest om in rust een blog te schrijven, en ben ik nu genoodzaakt het in een internetcafetje snel af te raffelen. Ook zal mijn volgende lading foto's op facebook pas geplaatst worden wanneer mijn ouders in Nepal zijn gearriveerd want dan pas kan ik ze weer op een computer zetten.
Omdat ik al veel te veel mee heb gemaakt om in een blog met jullie te delen zal ik dit ook niet gaan proberen. Het is heerlijk om terug te zijn in Nepal en eigenlijk meteen al voelde het heel gewoon. Ik heb totaal geen last van een cultuurshock gehad en voelde me meteen thuis. Esther en ik hebben de eerste dagen in Kathmandu onze favoriete plekjes bezocht. We zijn meerdere malen bij de Bouddhanath Stupa geweest, hebben Thamel leeggekocht, zijn veel te vaak wezen eten bij OR2K en hebben al genoten van een massage. We hebben dit jaar in tegenstelling tot vorig jaar een echt backpackers hostel gevonden, namelijk Alobar1000. Hier hebben we echt al ontzettend veel leuke reizigers ontmoet, meer dan verwacht. Met deze reizigers hebben we gekke avonden in Thamel (de backpackers buurt in Kathmandu) beleefd. Ook werkt er in Alobar een leuke nepalees genaamd Oms. Met hem hebben we veel gesprekken gehad over Nepal en zijn we een avond wat mee gaan drinken in Thamel. Ik vind het altijd super fijn om veel met de locals op te trekken omdat dat weer een hele andere ervaring is dan het praten met een backpacker. Ook zijn we teruggekeerd naar Rajesh en Amaa, dit is het huis geweest waar vorig jaar mijn reis is begonnen. Hier waren weer allerlei vrijwilligers van over de hele wereld. In het huis hebben wij een fijne maaltijd genuttigd en een goed gesprek gehad met Rajesh over de boni-actie. Zoals jullie weten heb ik dit jaar weer geld ingezameld voor het weeshuis. Omdat ik dit goed wil laten verlopen is er besloten dat we dit geld niet zomaar aan de baas van het weeshuis, Lila, uitkeren. Maar dit met beleid willen laten verlopen. Rajesh is een betrouwbare hindu man in Kathmandu die ons hierbij kan helpen, omdat hij veel projecten helpt en zelf ook kinderen sponsort. Hij wilt ons helpen met dit project. Het geld wat we dit jaar hebben opgehaald doormiddel van de Boni-Actie maar ook van losse donaties van kennissen, straatgenoten en vrienden willen we compleet uitgeven aan het schoolgeld van de kinderen. In het weeshuis zitten inmiddels 19 kinderen, waarvan de zonen van de eigenaar naar een duurdere school gaan (deze zullen wij niet sponsoren), 11 kinderen naar een redelijke goede (grotendeels engelstalige) school gaan, en de overige kinderen naar governmentary school gaan (dit is een erg slechte school). De kinderen van de governmentary school zijn op een latere / oudere leeftijd in het weeshuis gekomen waardoor ze simpelweg in klas 1 met hele jonge kinderen op de 'redelijk goede school' zouden moeten beginnen. Dit is helaas geen optie, waardoor ze een vrij slechte scholing zullen hebben.
Omdat wij helaas niet alles kunnen veranderen aan de keuzes van scholen en het niveau van de kinderen is het voor ons het makkelijkst om de school van de 11 kinderen te sponsoren. Op deze manier zal er geen geld aan de strijkstok blijven hangen of in de zak van de baas van het weeshuis belanden. We zijn nu in overleg met de school over de kosten en willen dan een soort begroting maken over hoeveel we kunnen sponsoren per jaar. Met een beetje geluk kunnen we met het nu gespaarde geld zo'n vier jaar het schoolgeld van deze kinderen betalen. Op deze manier hebben Lila en Reena zelf veel minder kosten waardoor ze het geld wat ze normaal hieraan besteden aan andere belangrijke dingen kunnen besteden. Ook is er in Nepal een systeem dat als je hier een bankrekening opent de rente ontzettend hoog is, soms wel 8% per drie maanden, dit zou ontzettend fijn zijn want dan komt er regelmatig nog meer geld bij. Omdat het veel geregel is is het nog niet allemaal rond, maar hopelijk kan ik in mijn volgende blog hier meer over informeren.
Waar jullie natuurlijk ook benieuwd naar zijn is hoe het was om terug te keren in het weeshuis. Omdat ik niet meer veel tijd heb zal ik dit kort vertellen.
Moe maar voldaan van een leuk weekje Kathmandu zaten Esther en ik in de bus naar Dhulikhel. De tocht van zo'n 2 uur (echter maar 30 km) was een fijne tocht. Vorig jaar heb ik deze tocht toch zeker wel 15 keer gemaakt als het niet meer is. De fijne huisjes en dorpjes waar je langs rijdt, een berg met het grootste Shiva beeld ter wereld, de steen fabriek waar afgelopen jaar veel kinder arbeid was, maar ditmaal gesloten leek, en het dorpje Bakundé waar we vorig jaar al onze meubels en bedden hebben gekocht voor de inzamelings actie. Een grote tegenstelling tot vorig jaar was dat het ditmaal het regen seizoen is waardoor het overall ontzettend groen en nattig is. Eenmaal aangekomen in Dhulikhel werden we bij het buspark opgewacht door Lila. Helemaal zwetend kwamen we aan in het weeshuis waar twee kindjes, Puya en een nieuwe meisje Phulmaya, klaar stonden met een tekening met de tekst Welcome erop. In de gang stonden alle schatjes op een rij met elk een bloem in hun hand. Het was hartverwarmend om de kinderen terug te zien. Elk zo blij om ons te zien en met dezelfde vrolijke kopjes. Ook de nieuwe kindjes waren verbazingwekkend open en hebben nu al een plekje in ons hart gewonnen. Het kleinste jongetje wat erbij is gekomen heet Yakub en is vier jaar oud en echt een aapje. Hij klimt overal op, vooral ook op ons. Vorige week had de school van de 11 kinderen 'holiday' waardoor de kinderen continue thuis waren. Dit was eigenlijk vermoeiender dan gedacht en ook door de slechte nachtrust door de muis, het vele stof en de muggen vond ik het best een zware en intensieve week. Dit weekend hebben we dan ook in Kathmandu doorgebracht om tot rust te komen. Vanochtend zijn we voor het eerst weer met de kinderen naar school gelopen en voor het eerst voelde het eigenlijk pas echt dat ik echt terug was. Misschien omdat de manier waarop we naar school lopen (als een stoet eendjes, achter elkaar in de rij, zingend door het dorp) een fijne herinnering is aan vorig jaar. Nu de kinderen op school zijn hebben Esther en ik even de tijd om bijvoorbeeld een blog te schrijven en de engelse les die we aan de kindjes straks gaan geven voor te bereiden. Ook hebben we net een taart besteld want er is weer iemand jarig. Verder hebben we afgelopen week allerlei kleertjes en meegebrachte dingen van thuis uitgedeeld. Iedereen heeft wel iets nieuws van kleren en gisteravond kon ik dan eindelijk mijn meegebrachte knuffels uitdelen. Je gelooft het niet maar een koffer met handbagage was tot de nok gevuld met knuffels. Wat je allemaal wel niet over hebt voor de kinderen. Gelukkig kan ik deze koffer nu compleet vullen met souvernirs en gekochte spullen, want ik verwen mezelf hier ook heel goed!
Ik denk dat ik mijn blog moet gaan afronden, en ik hoop dat ondanks dat ik er dit keer niet veel tijd aan heb besteed en hij vast vol spellingsfouten zit alsnog leuk is om te lezen.
Zondag komen mijn ouders, mijn zus Sophie en zusje Mathilde alweer en dan gaan we 4 weken met elkaar 'zomervakantie' vieren. Ook zal ik ze natuurlijk het weeshuis en alle lieve schatjes laten zien. Verder zullen we een trekking doen in het Mustang gebied, een minder toeristisch gebied dichtbij Tibet waar men (het schijnt) prachtige trekkingen kan doen. Dit is voor mij ook erg fijn omdat ik dan weer wat nieuwe kanten kan zien van Nepal. De laatste week van mijn reis zal ik in mijn eentje doorbrengen, omdat het me fijn leek zelf dit avontuur weer in mijn eentje aftesluiten en nog een paar dagen in het weeshuis door te brengen.
Ik hoop dat iedereen in Nederland en alle andere plekken ter wereld een fijne zomer heeft, en tot in September!
Groetjes van Tara
Vorig jaar heb ik tijdens mijn reis door Azië heel secuur een blog bijgehouden, bijna elke week soms vaker in de week heb ik daarin mijn reisavonturen met jullie gedeeld. Omdat ik schrijven erg leuk vind en het ook fijn vind om jullie op de hoogte te houden van mijn belevingen was ik dit deze keer ook van plan. Op 9 juli ben ik vertrokken uit Nederland naar Nepal, het is nu inmiddels ik denk 21 juli, een stuk later. Het regelmatig schrijven van een blog is dus helaas ditmaal niet gelukt.
Maar hier ik heb ik een rede voor, in het weeshuis in Dhulikhel waar we dit jaar zijn teruggekeerd hadden we een muis.
Nacht 1: we zijn moe van de vele activiteiten dus we vallen als een blok in slaap.
Nacht 2: Esther en ik vallen bijna in slaap. Plots wordt Esther wakker van een schelle gil, deze komt van Tara (de Nepalese naam van mij, Tanja). Tara valt bijna direct weer in slaap waarna Esther roept: 'Hallo, wat is er, ik schrik me dood?' Waarna Tara mompelend antwoord: 'oh volgens mij rende er een muis over mijn kussen richting de hoek van de kamer, maar misschien heb ik het wel gedroomd.' In de veronderstelling dat dit fenomeen alleen in een droom heeft plaatsgevonden proberen Esther en Tara de slaap weer te vatten. Kort hierna volgt een gil van Esther: 'Neeee, er is echt een muis, hij rende over mijn bed zo langs het lampje van de mosquito bestrijder.' Hierna volgt veel stress en angst bij beide dames, waarna ze besluiten samen in een bed dicht tegen elkaar, (zwetend van de warmte), met de TL lamp aan te slapen.
Nacht 3: Tara en Esther hebben een klamboe gekocht om zo te voorkomen dat de mogelijke muis hun bed kan betreden. Redelijk gerustgesteld kan ze na een leuke avond met de kindjes in bed liggen. Om even tot rust te komen van de drukke dag besluiten ze samen in Tara's bed nog een aflevering Gossip Girl te kijken. Ook hebben ze de stap gemaakt om met het hoofd naar de deur te liggen in plaats van het raam zodat ze de muis niet in de ogen hoeven te kijken bij het betreden van de kamer (de muis komt waarschijnlijk vanaf buiten). Tijdens deze aflevering van Gossipgirl voelt Tara opeens iets aan haar teen knagen. De dames besluiten voortaan hun voeten niet meer over de rand te houden.
Nacht 4: Tara en Esther voelen zich nog steeds redelijk veilig in hun nieuw gekochte klamboes en gaan slapen. Wel komt er veel gegil van de meisjeskamer waar die avond de muis zich kort heeft vertoont. De dames stoppen hun klamboe in onder het matras en gaan slapen. Na een paar minuten hoort Esther geschreeuw: 'Neeeeee, neeeee.' Terwijl ze het licht op Tara richt komt ze tot de ontdekking dat Tara haar blauwe klamboe naar beneden is gevallen en Tara als een mummie ingewikkelt in haar klamboe op haar bed ligt. De baas van het weeshuis, Lila, en oudste weeskind Simon komen de kamer binnen om de klamboe op te hangen. Wederom hebben de dames een redelijke nachtrust.
Dag 5: Tara en Esther hebben besloten de kamer eens een grote schoonmaakbeurt te geven omdat het nogal stoffig en onleefbaar is geworden. Met riete bezempjes en de stofzuiger die het jaar daarvoor is gegeven na de inzamelingsactie wordt de kamer grondig uitgemest. Tot hun grote schrik vinden ze heelveel muizenkeutels. En nee niet kleine maar hele grote. Vooral in de hoek bij de kapstok en bij het vroegere hoofdeinde van Tara, waar inmiddels elke nacht haar voeten liggen. Dit betekent dat de muis zich regelmatig op hun kamer bevindt.
Nacht 5: de hel nacht is aangebroken, na een geweldige avond gevuld met prachtige kinder lachjes om de film Jungle Book. Tara en Esther besluiten naar bed te gaan. Eerder die middag hadden ze een enorme zak bananen gekocht om aan de kindjes te geven. Omdat er bij het avondeten al mango was hadden ze deze zak nog even in hun kamer gelaten om later uit te delen. Wanneer ze de kamer binnenkomen ziet Tara meteen iets geks. Op haar kleren ligt iets vies. 'Esther wat is dat?' Al snel komen ze erachter dat iemand aan de banaantjes heeft gegeten. Hierop volgt een gil: 'Neeeee de muis is hier geweest.' Meteen springen ze op bed en komt er een leger aan weeskinderen de kamer binnen om ons te helpen. Totaal in paniek springen we op ons bed, gevuld met angst voor de muis. Wanneer ik, Tara op mijn bed sta en mijn ogen op de beruchte hoek bij mijn hoofdeinde richt volgt er een keiharde gil. De muis / rat kijkt me met dreigende ogen aan. Na mijn keiharde gil is het voor de rest van de mensen in de kamer wel duidelijk, de muis is in de kamer. Reena de 'moeder' van het weeshuis pakt een lege fles water en slaat met een paar klappen de muis bewusteloos, Esther en ik bevinden ons elk op ons eigen bed keihard gillend. De muis wordt doorgegeven aan Simon het oudste weeskind die hem aan de staart pakt en naar de gang vervoert, waar deze muis later wordt vermoord. In mijn grote angst waarbij ik me als een klein bolletje op mijn bed bevindt zie ik nog net in mijn ooghoek de muis die echt mega groot is weg gevoerd worden.
De rede waarom ik dit allemaal met jullie deel is omdat in de angst voor muizen en schaduwen op het plafond en het gegil en het leger aan weeskinderen in mijn kamer ik op mijn laptop ben gaan staan waardoor mijn scherm kapot is. Hierdoor ben ik niet in de mogelijkheid geweest om in rust een blog te schrijven, en ben ik nu genoodzaakt het in een internetcafetje snel af te raffelen. Ook zal mijn volgende lading foto's op facebook pas geplaatst worden wanneer mijn ouders in Nepal zijn gearriveerd want dan pas kan ik ze weer op een computer zetten.
Omdat ik al veel te veel mee heb gemaakt om in een blog met jullie te delen zal ik dit ook niet gaan proberen. Het is heerlijk om terug te zijn in Nepal en eigenlijk meteen al voelde het heel gewoon. Ik heb totaal geen last van een cultuurshock gehad en voelde me meteen thuis. Esther en ik hebben de eerste dagen in Kathmandu onze favoriete plekjes bezocht. We zijn meerdere malen bij de Bouddhanath Stupa geweest, hebben Thamel leeggekocht, zijn veel te vaak wezen eten bij OR2K en hebben al genoten van een massage. We hebben dit jaar in tegenstelling tot vorig jaar een echt backpackers hostel gevonden, namelijk Alobar1000. Hier hebben we echt al ontzettend veel leuke reizigers ontmoet, meer dan verwacht. Met deze reizigers hebben we gekke avonden in Thamel (de backpackers buurt in Kathmandu) beleefd. Ook werkt er in Alobar een leuke nepalees genaamd Oms. Met hem hebben we veel gesprekken gehad over Nepal en zijn we een avond wat mee gaan drinken in Thamel. Ik vind het altijd super fijn om veel met de locals op te trekken omdat dat weer een hele andere ervaring is dan het praten met een backpacker. Ook zijn we teruggekeerd naar Rajesh en Amaa, dit is het huis geweest waar vorig jaar mijn reis is begonnen. Hier waren weer allerlei vrijwilligers van over de hele wereld. In het huis hebben wij een fijne maaltijd genuttigd en een goed gesprek gehad met Rajesh over de boni-actie. Zoals jullie weten heb ik dit jaar weer geld ingezameld voor het weeshuis. Omdat ik dit goed wil laten verlopen is er besloten dat we dit geld niet zomaar aan de baas van het weeshuis, Lila, uitkeren. Maar dit met beleid willen laten verlopen. Rajesh is een betrouwbare hindu man in Kathmandu die ons hierbij kan helpen, omdat hij veel projecten helpt en zelf ook kinderen sponsort. Hij wilt ons helpen met dit project. Het geld wat we dit jaar hebben opgehaald doormiddel van de Boni-Actie maar ook van losse donaties van kennissen, straatgenoten en vrienden willen we compleet uitgeven aan het schoolgeld van de kinderen. In het weeshuis zitten inmiddels 19 kinderen, waarvan de zonen van de eigenaar naar een duurdere school gaan (deze zullen wij niet sponsoren), 11 kinderen naar een redelijke goede (grotendeels engelstalige) school gaan, en de overige kinderen naar governmentary school gaan (dit is een erg slechte school). De kinderen van de governmentary school zijn op een latere / oudere leeftijd in het weeshuis gekomen waardoor ze simpelweg in klas 1 met hele jonge kinderen op de 'redelijk goede school' zouden moeten beginnen. Dit is helaas geen optie, waardoor ze een vrij slechte scholing zullen hebben.
Omdat wij helaas niet alles kunnen veranderen aan de keuzes van scholen en het niveau van de kinderen is het voor ons het makkelijkst om de school van de 11 kinderen te sponsoren. Op deze manier zal er geen geld aan de strijkstok blijven hangen of in de zak van de baas van het weeshuis belanden. We zijn nu in overleg met de school over de kosten en willen dan een soort begroting maken over hoeveel we kunnen sponsoren per jaar. Met een beetje geluk kunnen we met het nu gespaarde geld zo'n vier jaar het schoolgeld van deze kinderen betalen. Op deze manier hebben Lila en Reena zelf veel minder kosten waardoor ze het geld wat ze normaal hieraan besteden aan andere belangrijke dingen kunnen besteden. Ook is er in Nepal een systeem dat als je hier een bankrekening opent de rente ontzettend hoog is, soms wel 8% per drie maanden, dit zou ontzettend fijn zijn want dan komt er regelmatig nog meer geld bij. Omdat het veel geregel is is het nog niet allemaal rond, maar hopelijk kan ik in mijn volgende blog hier meer over informeren.
Waar jullie natuurlijk ook benieuwd naar zijn is hoe het was om terug te keren in het weeshuis. Omdat ik niet meer veel tijd heb zal ik dit kort vertellen.
Moe maar voldaan van een leuk weekje Kathmandu zaten Esther en ik in de bus naar Dhulikhel. De tocht van zo'n 2 uur (echter maar 30 km) was een fijne tocht. Vorig jaar heb ik deze tocht toch zeker wel 15 keer gemaakt als het niet meer is. De fijne huisjes en dorpjes waar je langs rijdt, een berg met het grootste Shiva beeld ter wereld, de steen fabriek waar afgelopen jaar veel kinder arbeid was, maar ditmaal gesloten leek, en het dorpje Bakundé waar we vorig jaar al onze meubels en bedden hebben gekocht voor de inzamelings actie. Een grote tegenstelling tot vorig jaar was dat het ditmaal het regen seizoen is waardoor het overall ontzettend groen en nattig is. Eenmaal aangekomen in Dhulikhel werden we bij het buspark opgewacht door Lila. Helemaal zwetend kwamen we aan in het weeshuis waar twee kindjes, Puya en een nieuwe meisje Phulmaya, klaar stonden met een tekening met de tekst Welcome erop. In de gang stonden alle schatjes op een rij met elk een bloem in hun hand. Het was hartverwarmend om de kinderen terug te zien. Elk zo blij om ons te zien en met dezelfde vrolijke kopjes. Ook de nieuwe kindjes waren verbazingwekkend open en hebben nu al een plekje in ons hart gewonnen. Het kleinste jongetje wat erbij is gekomen heet Yakub en is vier jaar oud en echt een aapje. Hij klimt overal op, vooral ook op ons. Vorige week had de school van de 11 kinderen 'holiday' waardoor de kinderen continue thuis waren. Dit was eigenlijk vermoeiender dan gedacht en ook door de slechte nachtrust door de muis, het vele stof en de muggen vond ik het best een zware en intensieve week. Dit weekend hebben we dan ook in Kathmandu doorgebracht om tot rust te komen. Vanochtend zijn we voor het eerst weer met de kinderen naar school gelopen en voor het eerst voelde het eigenlijk pas echt dat ik echt terug was. Misschien omdat de manier waarop we naar school lopen (als een stoet eendjes, achter elkaar in de rij, zingend door het dorp) een fijne herinnering is aan vorig jaar. Nu de kinderen op school zijn hebben Esther en ik even de tijd om bijvoorbeeld een blog te schrijven en de engelse les die we aan de kindjes straks gaan geven voor te bereiden. Ook hebben we net een taart besteld want er is weer iemand jarig. Verder hebben we afgelopen week allerlei kleertjes en meegebrachte dingen van thuis uitgedeeld. Iedereen heeft wel iets nieuws van kleren en gisteravond kon ik dan eindelijk mijn meegebrachte knuffels uitdelen. Je gelooft het niet maar een koffer met handbagage was tot de nok gevuld met knuffels. Wat je allemaal wel niet over hebt voor de kinderen. Gelukkig kan ik deze koffer nu compleet vullen met souvernirs en gekochte spullen, want ik verwen mezelf hier ook heel goed!
Ik denk dat ik mijn blog moet gaan afronden, en ik hoop dat ondanks dat ik er dit keer niet veel tijd aan heb besteed en hij vast vol spellingsfouten zit alsnog leuk is om te lezen.
Zondag komen mijn ouders, mijn zus Sophie en zusje Mathilde alweer en dan gaan we 4 weken met elkaar 'zomervakantie' vieren. Ook zal ik ze natuurlijk het weeshuis en alle lieve schatjes laten zien. Verder zullen we een trekking doen in het Mustang gebied, een minder toeristisch gebied dichtbij Tibet waar men (het schijnt) prachtige trekkingen kan doen. Dit is voor mij ook erg fijn omdat ik dan weer wat nieuwe kanten kan zien van Nepal. De laatste week van mijn reis zal ik in mijn eentje doorbrengen, omdat het me fijn leek zelf dit avontuur weer in mijn eentje aftesluiten en nog een paar dagen in het weeshuis door te brengen.
Ik hoop dat iedereen in Nederland en alle andere plekken ter wereld een fijne zomer heeft, en tot in September!
Groetjes van Tara
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
